Epiloog

Penelope

En terwijl Odysseus met zijn vol beladen schip naar Ithaka voer, wachtte daar zijn geliefde Penelope. Omdat Odysseus zo lang weg bleef, dongen minnaars naar haar hand. Ze hield ze af met het verhaal dat haar keuze eerst kon vallen, wanneer het doodshemd van haar schoonvader Laërtus gereed zou zijn. Wat Penelope overdag weefde, trok ze 's nachts stiekem weer uit. Zo bleef ze haar echtgenoot trouw.

Je hebt reizen en reizen. Ik bedoel, je hebt reizen die als doel hebben de afstand te overbruggen van de ene plaats naar de andere; de weg kan niet snel genoeg afgelegd zijn. Je hebt reizen waarbij het gaat om wat er onderweg gebeurt, om wat de weg met je doet, om het transformatieproces. Het verhaal van deze reis heeft tijd nodig. Dit verhaal over deze reis was nog niet geschreven.

En natuurlijk waren er allemaal verleidingen om het vlug te doen en aan de oppervlakte te blijven, bij wijze van spreken bij de zadelpijn; er waren verleidingen om het helemaal niet meer te vertellen; er waren verleidingen om ons weer in een nieuw avontuur te storten. Maar dat kon niet, dan zouden we, wat mij betreft, ontrouw zijn geweest aan deze ervaring.

Niets tweemaal

Niets gebeurt tweemaal en niets
zal tweemaal gebeuren. Geboren
zonder kundigheden, sterven we
dus als onervaren senioren.

(Wizlaza Zsymborska)

Het werken aan dit verhaal was als het weven van Penelope op het eiland Ithaka in afwachting van de terugkeer van haar man. Wat in eerste instantie vlot verteld zou kunnen worden, werd opnieuw overwogen, tot er overgebleven is wat boven beschreven staat.

Het ging, zeg ik achteraf, uiteindelijk niet om de weg van Huize Padua naar Padova, dat was slechts het decor waarbinnen het reisverhaal zich afspeelde. Het onderliggende verhaal ging om de weg van het verlangen te durven gaan, in te gaan op de uitnodiging, je hart durven volgen, het vertrouwde los durven laten, het avontuur aangaan om zo rijker terug te keren. Het is het toegeven aan en de weg gaan van je verlangen wat uiteindelijk zin geeft aan je bestaan. En nee, geen reis is identiek.

Nu ben ik klaar, met dit verhaal. Vandaag is het tijd voor dat nooit gedronken borreltje. Op het bankje onder de bloeiende kersenboom zouden mijn lief en ik een borreltje kersenbrandewijn drinken op de vrijdagmiddag voor mijn vertrek op 20 april 2007. Het kwam er niet van.

Nu is de kersenboom uitgebloeid, de bloesems zijn verwaaid in de wind, de vruchten zwellen. Vanmiddag hebben we dat borreltje gedronken. De zomer staat voor de deur. Het wordt vast goed kersen eten dit jaar.

Dank Maart, voor deze herleefde reis over de wegen van onze herinnering. Dank aan allen voor de wijze waarop jullie mee reisden, 'sur place’.


Henk