De Paduagangers 2
Door: Henk
Blijf op de hoogte en volg Maart en Henk
11 Mei 2012 | Nederland, Reek
Vrijdag 11 mei 2007.
We zijn in afwachting van de Paduagangers. We bezoeken het pelgrimshuis van de Antoniusbasiliek. Uiteraard kunnen we die zondag met de fietsgroep een eucharistieviering bijwonen in de basiliek en een intentie laten lezen voor een behouden reis.
Indien we een besloten viering willen houden dan is er een kleine liturgische ruimte beschikbaar. We kiezen voor het laatste. Ik ben per slot van rekening niet voor niets naar Padova gefietst. Terwijl Maart de stad verkent en onderhandelt met de souvernirshandelaren in de kramen over de prijs van een Antoniusmedaille, schrijf ik in de middag op een terras de volgende tekst.
DE REIS VANGT AAN…
Beste fietsers, begeleiders , familieleden, vrienden, belangstellenden en aanwezigen,
Over fietsers is er natuurlijk niets te vinden in de bijbel. Abraham ging te voet en ook Jezus liep, zelfs een eindje over het water en soms zat hij een stukje op een ezel. Wel is er in de bijbel iets te vinden over reizigers en trekkers. Abraham, die ik zojuist noemde, is een van de bekendste. Abraham verliet op een dag zijn woonplaats Ur, zijn winkeltje met afgodenbeeldjes en snuisterijen en heel zijn hebben en houden om samen met zijn vrouw Sarai op weg te gaan. Hij ging op weg naar een nieuw land. Daar was hij natuurlijk niet zomaar. De reis betekende afstanden afleggen, afzien, zoeken. Zijn reis was het aangaan van een onzeker avontuur. Abraham echter werd gedreven door een intens godsvertrouwen. Dat vertrouwen werkte min of meer als een kompas. Degene die hem had uitgedaagd werd gaandeweg zijn reisgenoot.
Zittend op een terras in dit zonovergoten Padova en nadenkend over wat ik zeggen zou bij jullie vertrek, moest ik aan deze Abraham denken. Aan deze Abraham die door iets werd aangeraakt. Iets deed hem gaan dat sterker was dan zijn angst voor het onbekende. Hij gaf er zijn vertrouwde zekerheden voor op.
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het plan om van Padova in Italië naar Huize Padua in Nederland te fietsen ook in ons iets heeft losgemaakt en ons leven in het afgelopen half jaar danig overhoop gehaald heeft. Van vrije weekends was er de afgelopen maanden nauwelijks nog spaken. Dagen en nachten, dromen en gedachten werden door de Padua-Paduatocht in beslag genomen. Als partner, echtgenoot, ouder of familielid sloegen we de afgelopen maanden een wat schutterig figuur.
Padua-Padua wordt meer dan een gewone fietstocht en straks zal er een leven zijn van vóór en een leven van ná de tocht. Morgen is het moment van vertrek daar. “Heilige Antonius beste vrind, zorg dat ik de weg naar huis weer vind,” zo zou ik willen bidden.
De tocht Padua-Padua is natuurlijk uniek in ieders persoonlijke geschiedenis. Velen zouden deze reis overigens graag meegemaakt hebben, maar het deelnemersaantal was helaas gelimiteerd en het lot bepaalde voor sommigen pijnlijk anders. Padova-Padua, wie zal die tocht ooit nog ná doen? Maart en ik deden hem jullie in ieder geval vóór, zij het in omgekeerde richting en ik verzeker jullie: de weg is er al.
De tocht is ook uniek in de geschiedenis van de organisatie waarin we in behandeling zijn, wonen, of werken: de GGZ Oost Brabant. Dat bracht jullie ook hier als lid van de Raad van Bestuur, als collega's en oud-collega's. Het is uniek te noemen dat de GGZ mee vleugels heeft gegeven aan deze droom van de initiatiefnemers Ton Gofers en Henk Vlassak (en Reginald Snijder).
Deze tocht past natuurlijk binnen het kader van de feestelijkheden rond het 175-jarige bestaan van de locatie Huize Padua, maar dit niet alleen. Ik zou willen zeggen dat de tocht ook in het teken staat van het feit dat de GGZ Oost Brabant oog heeft voor de reis die een mens in zijn leven moet maken. In die levensreis lopen de paden lang niet altijd voorspelbaar. Het leven kan door zoveel verstoord worden. Denk bijvoorbeeld maar eens aan het krijgen van een psychiatrische aandoening en wat datvoor een levensloop kan betekenen. De levensreis reis gaat over heuvels en soms door diepe dalen. Soms ziet men tegen de toekomst op als een berg, soms moet men zelfs letterlijk af- of uitstappen en op eigen schreden terugkeren om weer op krachten te komen. Kortom, ik zie deze reis daarom ook als een metafoor voor waar onze organisatie voor staat.
Als organisatie die hulp probeert te verlenen heb je de levenswijsheid natuurlijk niet in pacht. Je kunt enkel de intentie uitspreken dat je als hulpverlener een reisgenoot van mensen wil zijn, dat je iemand wilt zijn die zijn uiterste best doet om de reis zo aangenaam mogelijk te laten verlopen. Daarom vind ik het ook zo fantastisch dat in deze rennersgroep alle geledingen en disciplines vertegenwoordigd zijn, van cliënt tot hulpverlener. Tijdens de rit zijn jullie allemaal fietsers die deze tocht gezamenlijk tot een goed einde gaan brengen.
“De weg is er al, we hoeven hem alleen nog maar te gaan.” Dit was de gedachte waarmee ik samen met mijn vriend Maart aan deze tocht in omgekeerde richting begon. Wij kunnen jullie verzekeren dat er veel wegen zijn die naar de lage landen bij de zee leiden en ze zijn allen begaanbaar. Trouwens van hieraf bekeken lopen ze alleen nog maar bergaf. We zouden jullie op het hart willen drukken: vergeet onderweg niet te genieten van wat je omringt. Vergeet zelfs niet te genieten van de vermoeidheid en het zweet, van de storm en de regen, van de weldaad van een goed maal, van het verfrissende van een bad, van het verkwikkende van een goede nachtrust, van het lichamelijke van de reis.
Straks zul je zeggen: ik heb het zelf gedaan!
Je zult er verwonderd over staan en bewondering voor krijgen.
Natuurlijk is ook Abraham destijds zelf op reis gegaan, heeft hij zelf de afstand afgelegd alvorens aan te komen op de plaats van zijn bestemming. Toch zei hij achteraf: de Heer heeft mij geleid, de Heer heeft mij kracht gegeven en geïnspireerd om te gaan, Hij heeft mij doen opstaan en doen gaan.
Fietsers en begeleiders, jullie staan aan de vooravond van een spannend avontuur. Jullie gaan van Antonius van Padua naar de Antonius van Huize Padua. Gevleugelde woorden van hem zijn: “Mijn broeders zullen preken door hun daden”.
Moge het vuur van Antonius jullie inspireren tot grootse daden. Moge deze tocht jullie rijker maken in jullie leven en werk. Bon viaggio, zo zegt men hier in Italië, een goede reis! En op z’n Brabants: Ut gieet der nu echt van komme.
De reis vangt aan! Moge de heilige Antonius met jullie gaan!
Pelgrimslied
De reis vangt aan en je zult er op wijde wegen gaan
1. de zon en de maan
2. naar Huize Padua
3. van Sint Antonius
4. door bloeiende velden
5. langs dorpen en steden
6. zes hoge bergen te beklimmen
Henk van de Goor
Padova, 13 mei 2007
We zijn in afwachting van de Paduagangers. We bezoeken het pelgrimshuis van de Antoniusbasiliek. Uiteraard kunnen we die zondag met de fietsgroep een eucharistieviering bijwonen in de basiliek en een intentie laten lezen voor een behouden reis.
Indien we een besloten viering willen houden dan is er een kleine liturgische ruimte beschikbaar. We kiezen voor het laatste. Ik ben per slot van rekening niet voor niets naar Padova gefietst. Terwijl Maart de stad verkent en onderhandelt met de souvernirshandelaren in de kramen over de prijs van een Antoniusmedaille, schrijf ik in de middag op een terras de volgende tekst.
DE REIS VANGT AAN…
Beste fietsers, begeleiders , familieleden, vrienden, belangstellenden en aanwezigen,
Over fietsers is er natuurlijk niets te vinden in de bijbel. Abraham ging te voet en ook Jezus liep, zelfs een eindje over het water en soms zat hij een stukje op een ezel. Wel is er in de bijbel iets te vinden over reizigers en trekkers. Abraham, die ik zojuist noemde, is een van de bekendste. Abraham verliet op een dag zijn woonplaats Ur, zijn winkeltje met afgodenbeeldjes en snuisterijen en heel zijn hebben en houden om samen met zijn vrouw Sarai op weg te gaan. Hij ging op weg naar een nieuw land. Daar was hij natuurlijk niet zomaar. De reis betekende afstanden afleggen, afzien, zoeken. Zijn reis was het aangaan van een onzeker avontuur. Abraham echter werd gedreven door een intens godsvertrouwen. Dat vertrouwen werkte min of meer als een kompas. Degene die hem had uitgedaagd werd gaandeweg zijn reisgenoot.
Zittend op een terras in dit zonovergoten Padova en nadenkend over wat ik zeggen zou bij jullie vertrek, moest ik aan deze Abraham denken. Aan deze Abraham die door iets werd aangeraakt. Iets deed hem gaan dat sterker was dan zijn angst voor het onbekende. Hij gaf er zijn vertrouwde zekerheden voor op.
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het plan om van Padova in Italië naar Huize Padua in Nederland te fietsen ook in ons iets heeft losgemaakt en ons leven in het afgelopen half jaar danig overhoop gehaald heeft. Van vrije weekends was er de afgelopen maanden nauwelijks nog spaken. Dagen en nachten, dromen en gedachten werden door de Padua-Paduatocht in beslag genomen. Als partner, echtgenoot, ouder of familielid sloegen we de afgelopen maanden een wat schutterig figuur.
Padua-Padua wordt meer dan een gewone fietstocht en straks zal er een leven zijn van vóór en een leven van ná de tocht. Morgen is het moment van vertrek daar. “Heilige Antonius beste vrind, zorg dat ik de weg naar huis weer vind,” zo zou ik willen bidden.
De tocht Padua-Padua is natuurlijk uniek in ieders persoonlijke geschiedenis. Velen zouden deze reis overigens graag meegemaakt hebben, maar het deelnemersaantal was helaas gelimiteerd en het lot bepaalde voor sommigen pijnlijk anders. Padova-Padua, wie zal die tocht ooit nog ná doen? Maart en ik deden hem jullie in ieder geval vóór, zij het in omgekeerde richting en ik verzeker jullie: de weg is er al.
De tocht is ook uniek in de geschiedenis van de organisatie waarin we in behandeling zijn, wonen, of werken: de GGZ Oost Brabant. Dat bracht jullie ook hier als lid van de Raad van Bestuur, als collega's en oud-collega's. Het is uniek te noemen dat de GGZ mee vleugels heeft gegeven aan deze droom van de initiatiefnemers Ton Gofers en Henk Vlassak (en Reginald Snijder).
Deze tocht past natuurlijk binnen het kader van de feestelijkheden rond het 175-jarige bestaan van de locatie Huize Padua, maar dit niet alleen. Ik zou willen zeggen dat de tocht ook in het teken staat van het feit dat de GGZ Oost Brabant oog heeft voor de reis die een mens in zijn leven moet maken. In die levensreis lopen de paden lang niet altijd voorspelbaar. Het leven kan door zoveel verstoord worden. Denk bijvoorbeeld maar eens aan het krijgen van een psychiatrische aandoening en wat datvoor een levensloop kan betekenen. De levensreis reis gaat over heuvels en soms door diepe dalen. Soms ziet men tegen de toekomst op als een berg, soms moet men zelfs letterlijk af- of uitstappen en op eigen schreden terugkeren om weer op krachten te komen. Kortom, ik zie deze reis daarom ook als een metafoor voor waar onze organisatie voor staat.
Als organisatie die hulp probeert te verlenen heb je de levenswijsheid natuurlijk niet in pacht. Je kunt enkel de intentie uitspreken dat je als hulpverlener een reisgenoot van mensen wil zijn, dat je iemand wilt zijn die zijn uiterste best doet om de reis zo aangenaam mogelijk te laten verlopen. Daarom vind ik het ook zo fantastisch dat in deze rennersgroep alle geledingen en disciplines vertegenwoordigd zijn, van cliënt tot hulpverlener. Tijdens de rit zijn jullie allemaal fietsers die deze tocht gezamenlijk tot een goed einde gaan brengen.
“De weg is er al, we hoeven hem alleen nog maar te gaan.” Dit was de gedachte waarmee ik samen met mijn vriend Maart aan deze tocht in omgekeerde richting begon. Wij kunnen jullie verzekeren dat er veel wegen zijn die naar de lage landen bij de zee leiden en ze zijn allen begaanbaar. Trouwens van hieraf bekeken lopen ze alleen nog maar bergaf. We zouden jullie op het hart willen drukken: vergeet onderweg niet te genieten van wat je omringt. Vergeet zelfs niet te genieten van de vermoeidheid en het zweet, van de storm en de regen, van de weldaad van een goed maal, van het verfrissende van een bad, van het verkwikkende van een goede nachtrust, van het lichamelijke van de reis.
Straks zul je zeggen: ik heb het zelf gedaan!
Je zult er verwonderd over staan en bewondering voor krijgen.
Natuurlijk is ook Abraham destijds zelf op reis gegaan, heeft hij zelf de afstand afgelegd alvorens aan te komen op de plaats van zijn bestemming. Toch zei hij achteraf: de Heer heeft mij geleid, de Heer heeft mij kracht gegeven en geïnspireerd om te gaan, Hij heeft mij doen opstaan en doen gaan.
Fietsers en begeleiders, jullie staan aan de vooravond van een spannend avontuur. Jullie gaan van Antonius van Padua naar de Antonius van Huize Padua. Gevleugelde woorden van hem zijn: “Mijn broeders zullen preken door hun daden”.
Moge het vuur van Antonius jullie inspireren tot grootse daden. Moge deze tocht jullie rijker maken in jullie leven en werk. Bon viaggio, zo zegt men hier in Italië, een goede reis! En op z’n Brabants: Ut gieet der nu echt van komme.
De reis vangt aan! Moge de heilige Antonius met jullie gaan!
Pelgrimslied
De reis vangt aan en je zult er op wijde wegen gaan
1. de zon en de maan
2. naar Huize Padua
3. van Sint Antonius
4. door bloeiende velden
5. langs dorpen en steden
6. zes hoge bergen te beklimmen
Henk van de Goor
Padova, 13 mei 2007
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
