Het vertrek
Door: Henk
Blijf op de hoogte en volg Maart en Henk
13 Mei 2012 | Nederland, Reek
Maandag 14 mei 2007
De zon scheen. Ik keek uit over het water. Gondeliers manoeuvreerden behendig hun ranke bootjes door de kanalen. Het rook er naar zee en naar vis, de vitrines hingen vol met maskers en uit de keel van iedere gedrongen man kon ieder moment, spontaan een aria klinken. Dit was onmiskenbaar Venetië.
Ik had met mijn vriend en tochtgenoot Maart de weg er naartoe afgelegd per trein. Maar ik was er niet, hoezeer ik ook ooit verlangd had om in deze betoverende stad te zijn. Ik was nog in Padova. Ik was nog bij de Antonvenetabank en bij de Padua-Paduafietsers. Ik zat nog bij Willem en zijn vrouw in de volgwagen op weg van het hotel naar het centrum van deze Italiaanse stad. Ik was nog bij de trap waarop ze poseerden. Ik was nog bij de eindeloze rij glimmende fietsen. “Zijn jullie er klaar voor? Zijn jullie lichamen getraind? Maar vooral: Is jullie hart er klaar voor?” Ik had hen die vragen eerder gesteld in de Antoniusbasiliek. Retorische vragen natuurlijk, want daar stond het bewijs: een groep hunkerende fietsers, klaar voor de tocht. Ik was hier getuige van het in vervulling gaan van een lang gekoesterde droom.
De bazen van de bank gingen langs de fietsen als koehandelaren langs het vee op de Bossche markt. Ze straalden van oor tot oor bij het merk ‘Bianchi’. De fietsers stelden zich op in een lange rij, twee aan twee. De prachtige fietskleding strak om het lijf, de medailles van de heilige Antonius om de nek of met een sluitspeld op de koersbroek gestoken. De motoren ronkten. Er klonk een schril fluitsignaal en de groep zette zich in beweging: on the road!
“De reis vang aan en je zult er op wijde wegen gaan,” zong ik van binnen en daar gingen ze. Nog even moesten ze in de remmen bij een verkeerslicht en daar werden ze opgeslokt door het drukke stadsverkeer. Het zwaailicht op een van de motoren van de begeleiders weerkaatste zo nu en dan nog in het gespiegeld glas van het bankgebouw en de omliggende kantoorcomplexen.
We bleven achter met een hart vol weemoed en een hoofd vol herinneringen aan een fantastische reis van Huize Padua naar Padova, een reis die achter ons lag en nu omgekeerd opnieuw te gebeuren stond.
Zittend in de boot in het drukke Venetië en ook later in die St. Marco-basiliek met zijn schitterende mozaïeken, verdween dit beeld niet meer van mijn netvlies: dit beeld van de tweeëndertig getrainde fietsers met hun begeleiders, die een ongekend avontuur tegemoet reden en een schitterend hoofdstuk in de geschiedenis van de GGZ Oost Brabant zouden gaan schrijven.
Henk van de Goor
On the road again
http://www.youtube.com/watch?v=fF0LLfm2bns
De zon scheen. Ik keek uit over het water. Gondeliers manoeuvreerden behendig hun ranke bootjes door de kanalen. Het rook er naar zee en naar vis, de vitrines hingen vol met maskers en uit de keel van iedere gedrongen man kon ieder moment, spontaan een aria klinken. Dit was onmiskenbaar Venetië.
Ik had met mijn vriend en tochtgenoot Maart de weg er naartoe afgelegd per trein. Maar ik was er niet, hoezeer ik ook ooit verlangd had om in deze betoverende stad te zijn. Ik was nog in Padova. Ik was nog bij de Antonvenetabank en bij de Padua-Paduafietsers. Ik zat nog bij Willem en zijn vrouw in de volgwagen op weg van het hotel naar het centrum van deze Italiaanse stad. Ik was nog bij de trap waarop ze poseerden. Ik was nog bij de eindeloze rij glimmende fietsen. “Zijn jullie er klaar voor? Zijn jullie lichamen getraind? Maar vooral: Is jullie hart er klaar voor?” Ik had hen die vragen eerder gesteld in de Antoniusbasiliek. Retorische vragen natuurlijk, want daar stond het bewijs: een groep hunkerende fietsers, klaar voor de tocht. Ik was hier getuige van het in vervulling gaan van een lang gekoesterde droom.
De bazen van de bank gingen langs de fietsen als koehandelaren langs het vee op de Bossche markt. Ze straalden van oor tot oor bij het merk ‘Bianchi’. De fietsers stelden zich op in een lange rij, twee aan twee. De prachtige fietskleding strak om het lijf, de medailles van de heilige Antonius om de nek of met een sluitspeld op de koersbroek gestoken. De motoren ronkten. Er klonk een schril fluitsignaal en de groep zette zich in beweging: on the road!
“De reis vang aan en je zult er op wijde wegen gaan,” zong ik van binnen en daar gingen ze. Nog even moesten ze in de remmen bij een verkeerslicht en daar werden ze opgeslokt door het drukke stadsverkeer. Het zwaailicht op een van de motoren van de begeleiders weerkaatste zo nu en dan nog in het gespiegeld glas van het bankgebouw en de omliggende kantoorcomplexen.
We bleven achter met een hart vol weemoed en een hoofd vol herinneringen aan een fantastische reis van Huize Padua naar Padova, een reis die achter ons lag en nu omgekeerd opnieuw te gebeuren stond.
Zittend in de boot in het drukke Venetië en ook later in die St. Marco-basiliek met zijn schitterende mozaïeken, verdween dit beeld niet meer van mijn netvlies: dit beeld van de tweeëndertig getrainde fietsers met hun begeleiders, die een ongekend avontuur tegemoet reden en een schitterend hoofdstuk in de geschiedenis van de GGZ Oost Brabant zouden gaan schrijven.
Henk van de Goor
On the road again
http://www.youtube.com/watch?v=fF0LLfm2bns
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
