Het grote verlangen

Wat heeft u op uw voorhoofd? Zo vroeg me onlangs iemand.
Ik antwoordde:”Op mijn voorhoofd staat een verhaal geschreven. Luister maar. Het verhaal gaat over een man van over de vijftig. Hij leek zich al aardig te voegen in het proces van het kleurloos verstrijken der jaren. Maar op een dag werd hij door iets aangeraakt, iets dat hem in beweging bracht en hij dacht: Ik ga fietsen! Hij strekte zijn stramme benen en hij kocht een fiets.
De kracht die hem had aangeraakt was veel groter dan hij zelf was en hij wist van geen stoppen. Overdag fietste hij en ’s nachts droomde hij van fietsen en als het regende keek hij als een kind de donkere wolken uit de lucht.
De kracht die hem had aangeraakt was veel groter dan hij zelf was en deze voerde hem mee naar plekken waar hij eerder nimmer was geweest, laat staan dat hij het gedurfd zou hebben. Zo zoefde hij op dunne bandjes met snelheden van boven de zestig km per uur van de Limburgse heuvels af en reed zich de longen uit het lijf met twee bloeddorstige honden achter zich aan.
Wat was dat voor een kracht? Was het een speling van de natuur? Was het een kwestie van hormonen? Was het de verandering van de chemische huishouding die was ingetreden door het aanmaken van endorfine en dopamine na een lange fietstocht? Het kon allemaal wel zo zijn, maar met zulke al te rationele en ordinaire antwoorden kon hij niet uit de voeten. Het leek meer op een soort verliefdheid en hij besloot dat het het ‘Grote Verlangen’ was geweest dat hem had aangeraakt.
Het was het ‘Grote Verlangen’ naar een ervaring om totaal ergens in op te gaan, iets waar hij met heel zijn hoofd, zijn hart, zijn longen, met al zijn zweetklieren, ja werkelijk met alles bij betrokken was. Noem het het verlangen naar de ervaring van de totale overgave, waarop je één wordt met het moment en met alles samenvalt. Het is een ervaring waarbij al het andere gerelativeerd wordt of verbleekt. “Laat komen wat komt,” zo dacht hij vol vertrouwen en ja… hij was zelfs bereid ervoor te sterven.
En hij droomde. Hij droomde van horizonten, die, wanneer hij ze had bereikt, veranderden in nieuwe horizonten en die hem weer opnieuw uitdaagden en deden gaan. Ja. iets had hem doen opstaan en doen “gaan’, wat dat iets dan ook mocht zijn.”
“Dat is allemaal goed en wel,” zo sprak de vragensteller, “maar ik zie alleen een groot litteken.”
“O ja,” zo zei ik. “Iedereen wil het verhaal horen over hoe ik tegen een paaltje fietste en met mijn hoofd op een veerooster viel. Niemand vraagt naar wat me innerlijk dreef.”

Henk