Oostenrijk; Vorarlberg bij de Bodensee

Dag (trouwe) lezers,

Vandaag een tocht van meer dan 100 km gemaakt richting Bodensee. We overnachtten in Andelfingen (Zwisterland). Met veel geluk kregen we vanochtend een ontbijt. Het stond voor de deur sinds gisterenavond, want vandaag op 1 mei was er verder niemand in het hotel, ook niet om ons te voorzien van een ontbijt. De koffie was lauw. Maar er was wel wat te eten alvorend te gaan fiesten over werkelijk heel rustige wegen, want werkelijk iedereen bleef in huis of was vrij en hoefde dus niet te werken. Alsof de tijd vor ons stil gezet werd... We zoefden over Gods wegen meestal alleen, of we kwamen een skater of een wandelaar tegen of soms ook een fietser. Maar auto's waren er niet of nauwelijks deze ochtend in Zwitserland. Het is 1 mei, dag van de arbeid. Daarop werkt men niet. Dat was ook naderhand goed te merken toen we eindelijk de Bodensee bereikten; talloze dagjesmensen en op het water boootjes en boten.

Ons deed hetplezier en nog meer toen we later weer rustiger konden fietsen, weg van het toeristenpubliek.

Nu wachten de Alpen. Vanuit de hotelkamer is het ruige gebergte met hier en daar sneeuw al te zien; een nieuwe uitdaging wacht.
We zitten meer dan een dag voor op ons schema.

Wat zal en mag morgen ons brengen??



De forel

Fietsend pelgrimeren gaat eigenlijk te snel. Ik ben nog bezig met de dingen uit de eerste dagen.

Hij lag op mijn bord in Albertvilles. Hij keek me aan met gekookte ogen. Hij keek niet, maar het was alsof. Die morgen had rector Schotsman van Wittem ons de pelgrimszegen gegeven en gebeden voor beschutting tegen de regen, schaduw voor de zon, een dak boven het hoofd in de nacht, want zo zijn paters. Daarbij had hij gepreekt over Jezus die de vissers maande om hun netten eens elders uit te werpen. Ze deden het en de netten puilden uit van vis. Probeer het eens op een andere manier, het leven, zo leek hij te zeggen. Heel toepasselijk zo'n tekst aan het begin van een reis. Maar daar lag hij dus, de vis die in de wateren van de Hoge Venen was opgegroeid en krachtig en vast geworden was van smaak en vlees. En daar zat ik dus, de fietsende pelgrim, een beetje bang voor wat komen ging, met mes en vork in de hand. En ik dacht aan de vis en dat hij zich nooit vragen had gesteld over het waar vandaan en waar naartoe. Nimmer zal de gedachte in hem zijn opgekomen om 1600 km ver te gaan om bij de platvis of de rog op een kaars op te gaan steken, nimmer zal hij zich de vraag gesteld hebben: waarvoor leef ik?
Vanzelfsprekend was hij een met de natuur. Ik at van de vis, eens zo beweeglijk en realiseer me dat de kracht die eens in hem was, mij nu in beweging brengt. Ik at hem met smaak en stelde me gerust met de gedachte dat deze vis uit de Hoge Venen nu met mij verder pelgrimeert.

O ja, we ontmoetten vandaag een Belg uit Gent. Hij sprak de onvergetelijke woorden: "Zolang Ge nog over een beekske kunt springen, moet Ge de dingen doen die Ge kunt doen."


Tot later weer...

hartelijke groeten aan allen die ons zo volgen, alleen weten we niet precies hoe we foto's van het apparaat op de site kunnen krijgen.

Tot over de Alpen.....