Over de bergen

De koninginnerit, 3 mei

We sliepen in Bürs, waar we gister aankwamen. Rondom ons torenden de Alpentoppen. We waren er stiekem binnen geslopen, door het Klosterthal: grijze steenmassa`s met witte toppen sneeuw. Van opwinding kon ik de slaap niet vatten. Hoe beklim je een Alp? de nacht was vol Alptraumen. In de ochtend begonnen we aan de klim. Zo`n voet gaat geleidelijk. Alleen het fietspad er naartoe was vol steen en gruis. Heel anders dan bij het beklimnmen van een col in de tour de France. Op de weg naar de top van de Arlbergpas veranderde dat. De laatste ski-dorpjes voorbij waren we alleen met de berg en de ruisende beken en de weg die zich in haarspeldbochten omhoog kringelde. Het hart klopte, het bloed bonsde en het zweet gutste. De tocht omhoog was heet en de temperatuur daalde. Langs de weg zag ik zwarte sneeuw en schtitterend blanke bergtoppen. "De reis vangt aan en gij zult er op wijde wegen gaan". Het lied was te kort voor de top en ik verzon er een zevende en achtste berg bij. Mijn lijf snakte naar adem en daar was de top 1597 m. Ijskoud was het en winderig met donkere wolken die zich hier samenpakten. Maar we bereikten hem, de top. Euforie maakte zich van ons meester en angst. Want... wie een berg beklimt moet hem ook weer afdalen. We kleedden ons aan, stelden de remmen af en afwaarts ging het, ijzingwekkend snel. Maart haalde de 80. Ik zei al, hij daalt als een adelaar. Ski-dorpen vlogen aan ons voorbij, Alpenweiden, hooischuurtjes. Hoe idylllisch was het landschap en om ons heen, fier, de eeuwige alpen En wij, tijdelijk, klein en kwetsbaar. En na het letterlijk hoogtepunt van de reis daalden we af naar Landeck. Daar vonden we een onderkomen en een eenvoudige, doch voedzame maaltijd. Morgen weer een dag. Voor ons ligt de Reschenpas.
(Morgen is het 5 mei. Padua-Paduarijders, ik hoor uit naar jullie telefoontje.)

En vandaag de Reschenpas. Minder stijl maar ook van een andere grootte dan de vorige. Iedere pas bewaart zijn eigen geheimen. Deze voerde ons tot bijna aan de top. Toen een kop koffie met apfelstrudel. En ondertussen werd het kouder en kouder en was het begonnen te regenen. Dik en warmn aankleden; nog beter beschermen dan gisteren.
We stegen en daalden langzaam tot aan een meer (Lago di Resia) deels een stuwmeer met nog een romaanse toren die boven het water uittorent.
In eenvoudig hotel aan het meer verkeren we letterlijk in de wolken. Het zicht werd steeds minder.

Maar Henk zong het Wilhelmus buiten om 20.00 uur (dodenherdenking: 4 mei), een foto getuigt er later van.

Tot weer...

En dank aan de gastheer van het hotel Alpenrose, omdat we de pc even mochten gebruiken.

Tot weer...