Den heilige Antonius

Den heilige Antonius

Daar ligt ie dan, den heilige Antonius in zijn tombe. Kort na zijn dood begon men al een kerk om hem heen te bouwen. De tombe kun je met een trapje bereiken. Er staat ook een bak met kaarsen, die collectief verbrand gaan worden. Aan de achterkant kun je met je hand langs de tombe srijken of je hoofd er tegenaan drukken om kort bij hem te zijn. De italianen kunnen dat met passie en overgave. Om eerlijk te zijn, heel druk is het er niet. De Antoniusbasiliek is mooi met zijn vijf koepels en zijn marmeren vloeren. Op naar de kapel met de relikwieën, want daar worden de mooiste verhalen verteld. Zo is er zijn onderkaak te zien en zijn tong. Die tong lijkt op spinrag. Antonius was een begenadigd spreker die zijn toehoorders in zijn woorden wist te strikken. Hij schijnt zo vurig over de menswording van God in Christus gesproken te hebben dat de vlammen onder de deur door vlogen. Dat was kort voor zijn dood. Een grtaaf ging kijken, denkend dat er een vuur was. Hij vond Antonius in extase en met het kindje Jezus in zijn armen dat daar zomaar spontaan was komen zitten.
Den heilige Antonius. Hoe is hij hier in Padua verzeild geraakt? Wel, hij was een kind van vooraanstaande ouders en hij groeide op in Lissabon aam het einde van de 12e eeuw als Fernando. Hij wilde maar een ding: naar het klooster. Op 15-jarige leeftijd ging hij naar een klooster van de Augustijnen. Daar ging hij school en hij was uiteraard schrander. Maar niet het studieuze leven was het dat hem trok. Toen hij hoorde van de minderbroeders uit Assisie sprak die levenswijze hem meer aan. Eenmaal in Coimbra, toemaals de hoofdstad van Portugal, werden daar op een dag de overblijfselen van 5 minderbroeders binnen gebracht. Zij waren gestorven tijdens het verkondigen van de blijde boodschap in Marokko. Antonius wilde maar een ding: franciscaan worden en de marteldood. Hij scheepte in naar Marokko. Tot de marteldood kwam het niet, want den heilige Antonius werd ziek. Ziek wilde hij terugkeren naar huis maar er stak een storm op en hij leed schipbreuk. Zo kwam hij op het strand te Sicilie terecht. In 1212 ging hij naar Assisie en daar ontmoette hij Franciscus. Omdat Antonius geschoold was, spijkerde hij de minderbroeders bij in de verdediging van het geloof. Maar zijn leven speelde zich niet af tussen studeerkamer en leerstoe; Hij preekte graag en de mensen hingen werkelijk aan zijn lippen. Maar... het was ook een man met een broze gezondheid. Hij was 36 jaar oud toen hij stierf.
En toen braken de verhalen over hem los: wonderlijke verhalen. Zo zette hij een voet opnieuw aan van een jongen die deze verloren was. Een verdronken meisje wekte hij weer tot leven. Hij preekte tegen de ongelovigen over een ezel die in diepe devotie door de knieën ging voor de heilige hostie en hij preekte tegen de vissen, die met hun kopjes boven het water naar hem luisterden en de Heer prezen.

Over wonderlijke mensen worden wonderlijke verhalen verteld, zo ook over Antonius. En zo mooi als de bloemen bloeien langs de wegen, de wolken door de lucht kunnen verglijden, de vogels fluiten in de bomen, zo gonst het hier in Padua van deze fantastische verhalen om van te smullen.
En hoe zit het nu met de verloren voorwerpen? Voor ons liggen ze hier niet opgestapeld om ze huiswaarts te nemen. Of toch!

Groet, Maart en Henk