De verjaardag

We zijn thuis, met het vliegtuig naar Schilhol gevlogen, maar toch willen wij jullie deze observatie niet onthouden. Met het einde van de reis is het pelgrimeren kennelijk nog niet voorbij.

De verjaardag

Als rechtgeaarde pelgrims hadden we onze toevlucht genomen tot het pelgrimshuis in Padova. Het was in de vroege middag en de mensen stroomden toe voor een een sober doch licht verteerbaar maal. De tafels om ons heen waren gereserveerd voor gasten uit Turijn en Milaan en zo meer. Gasten die overigens nimmer op kwamen dagen. Achter ons was er een tafel bestemd voor een familie. Gespannen keken wij uit naar de komst.
Wij waren nog niet aan de zalmforel begonnen of er kwam een echtpaar van even in de zestig met een opgeblazen zoon met bleke wangen. Hij keek wat wezenloos voor zicht uit. In de blikken van de ouders fonkelde iets van een snood plan. Ze nuttigden het middagmaal en omgaven de jongen met veel liefde en egards. En toen was het moment daar. Plotseling dook de vader onder het tafelblad en griste daar vandaan een doos die hij met een triomfantelijk gebaar op tafel zette. Hij glunderde erbij van oor tot oor en ook de vrouw straalde als de zon. De jongen zag het wat roerloos aan. Even later stond er een royale taart chocoladetaart op tafel. De jongen wilde aanvallen. "Wacht nog," zo gebaarde de vader en hij haalde een doosje uit zijn binnenzak dat na veel gefrunnik het getal 29 bleek te bevatte en hij plaatste dit getal midden op de taart. De jongen was jarig dus. Eten van de taart mocht nog niet, want het moment moest voor de eeuwigheid worden vastgelegd. Eerst volgde er een fotosessie met de moeder die de jongen kuste en vertroetelde dat het een aard had. Vervolgens was de vader aan de beurt. Wat wij voor ons zagen in dit pelgrimshuis was een staaltje van puur Italiaans familiegeluk. De jongen liet het zich allemaal welgevallen. Tot het mes in de taart ging. In een mum van tijd was de jalve taart verslonden, zoals een vlucht spreeuwen een kersenboom verslinden kan. Na het eten van de taart zakte de jongen als een plumpudding ineen. Vader vouwde het getal 29 weer op. Moeder veegde de kruimels van de tafel. De resten van de taart verdwenen in een plastic zak. De ouders leken zich alvast te verheugen op een 2e voorstelling en op een dag die zeer beslit nog vol verrassingen zat. Glunderend gingen ze weer naar buiten, de twee. De zoon van 29 sjokte gedwee achter hen aan. Zo trokken ze in de richting van de Santo Antonio.

Het was een prachtige, zomerse dag. De stad was vol met meisjes, maar er was niemand die naar de jarige omkeek.

Groeten,

Henk