De Paduagangers

Maar dan fiets je er toch gewoon naartoe, riep Gonny van onder aan de trap. Ik zat in bad mijn lot te verbijten dat bepaald had dat ik de 10e reserve was voor de fietsgroep van Paduagangers die de tocht van Padova naar Huize Padua zou afleggen. De vraag was mij gesteld of ik bij vertrek in de Antoniusbasiliek te Padova een viering wilde doen. Dat wilde ik wel. Maar dan ook op de fiets, zo nam ik mij voor. De fantasie ging met mij aan de haal en nam me mee in een vlucht. Op de fiets er naartoe! Als Icarus besloot ik niet te verdrinken en stapte ik uit het water en stortte me vanaf dat moment op de voorbereiding en later tijdens een van mijn oefentochten op een wildrooster. Geschrokken, gehecht en getekend voor het leven verliet ik het ziekenhuis en vervolgde ik mijn weg. Odysseus bereikte Ithaka per slot van rekening ook niet zonder kleerscheuren en moest de Sirenen weerstaan en Scylla en Charibdus passeren, zo hield ik me voor. De kwetsbaarheid van de eenzame fietser werd ingelost toen Maart besloot om mee te gaan. En zo werd het onze gezamenlijke reis.

Gister, maar dan vijf jaar geleden, was de dag dat we besloten om de Arlbergpas te nemen, voor een dag fietsten we over dezelfde wegen waarlangs de fietsgroep later in omgekeerde richting zou gaan. Bij Feldkirch had ik met grote letters wel op het wegdek willen krijten: MIJN BROEDERS ZULLEN PREKEN DOOR HUN DADEN! De lijfspreuk van Antonius van Padua die op hun kleding stond gedrukt. Aangemoedigd en gesterkt zouden ze er op hun dunne bandjes overheen suizen richting Huize Padua. Ik had helaas geen krijt.

2 mei. De tocht ging door Vorarlberg van Lüstenau naar Bürs, we werden steeds meer omsloten door bergtoppen en reden door dorpjes die in de dalen lagen gevleid. In Bürs werd een vrouw van in de negentig begraven, we zagen het later op de linten aan de bloemen op haar graf. In de dorpsherberg werd haar leven tot laat in de avond gevierd met schuimende pullen bier.

Henk