Herinnering

‘Ben je nu een ander mens geworden?’ is me de laatste dagen meermaals gevraagd. Voor een deel ben ik nog dezelfde persoon. Immers mijn eigen geschiedenis en mijn eerdere levenservaringen heb ik meegenomen op de pelgrimstocht. Blanco weggaan gaat niet. Het is wel zo dat er onderweg allerlei ervaringen bijgekomen zijn. Niet alleen wat betreft het dagelijks fietsen, ook de soms toevallige ontmoetingen met deze en gene hebben bijgedragen tot wat deze pelgrimstocht geworden is.

Op een dag hadden we de hele ochtend al lange tijd langs een riviertje gefietst. Het riviertje had in de loop van duizenden jaren een diepe kloof uitgesleten tussen de rotsen. Volgens onze routebeschrijving moesten we daarna over een fietspad verder. Auto’s mochten op dat gedeelte niet komen. De smalle weg baande zich een weg tussen groene weilanden met kleurige bloemen. Er liepen koeien met bellen om hun nek; die klanken van al die bellen gaven iets rustgevends. De weg liep langzaam omhoog. We merkten het aan de snelheid. Die liep terug. We moesten ook naar een andere kleinere versnelling overschakelen. Verschillende kilometers reden we zo door de stille omgeving, een stilte die slechts door het geluid van klinkende tingeling koebellen werd doorbroken.

Een bruggetje over, naar rechts, eerste weggetje links. Het fietspad werd smaller en kwam tenslotte uit bij een boerenwoning. Dit kon toch niet de weg zijn! Buiten was een vrouw in de weer, zagen we vanaf een afstand. Met de was, met het schillen van aardappelen? Toen ze ons zag, stond ze op en kwam naderbij. Ze had versleten plastic handschoenen aan. Ze droeg een hoofddoek. Hoe oud ze was? Het was moeilijk schatten. We vroegen haar of dit de juiste weg moest zijn naar een groot dorp verderop op de landkaart die we haar lieten zien. Ze wees naar een pad dat verder achter het huis de bergen in ging. Dat pad was te smal voor onze fiets met de bagage erop. Dat zou nooit lukken. Ze schudde met haar hoofd en leek te zeggen: ’jullie dwazen’. Neen, we moesten terug en bij het tweede bruggetje de weg toch weer vervolgen langs het riviertje. Het pad achter haar huis werd steeds smaller en was alleen te voet te vervolgen. Niet voor fietsers.

Toen vroeg ze waar we heen wilden. ‘We zijn pelgrims en we zijn op tocht naar Padua.’
‘Antonius?’, beduidde ze. We beaamden dat we op weg waren naar de Heilige Antonius van Padua. Ze begon te stralen. Haar gezicht veranderde. De manier waarop ze toen zei dat haar moeder Antonia heette, zal ik niet snel vergeten. Ik zag haar als het ware in een flits terugkeren naar haar eigen moeder, die ongetwijfeld al lang dood moest zijn. Wie zij was en wat zij voor een moeder voor deze vrouw in de bergen geweest moest zijn. Ze vroeg of we in Padua bij Antonius voor haar moeder en voor haar een kaars wilden opsteken en ook voor hen wilden bidden. De manier waarop ze het vroeg had iets smekends maar ook iets zelfverzekerds. Natuurlijk wilden we dat, zeiden we haar.

Eerst toen vroeg ze waar we vandaan kwamen. We vertelden het haar, maar we merkten dat een andere ervaring eerder weer bij haar in gedachten kwam. Jaren eerder waren er ook fietsers geweest, ook met bagage zoals wij. Zij waren ook bij haar huis uitgekomen. Ook verkeerd gereden dus. Zij waren, net als wij, ook op weg geweest naar Italië. Ze waren niet, zoals wij, op weg geweest naar het graf van Antonius in Padua. Ook zij hadden omgekeerd. Ook wij moesten de weg terug, terug naar het tweede bruggetje. Ze wenste ons alle goeds toe.

Toen we onze fietsen draaiden zag ik dat ze haar handen in elkaar sloeg. We reden de weg terug; nu wel omlaag. Het fietspad over dat breder werd en dus ook gebruikt werd door mensen die bij die eenzame boerenwoning moesten zijn. Bij die woning tegen de steile bergwand hield de weg letterlijk op en ging over in een pad, de bergen in.
Heel de dag bleef deze vrouw me vergezellen. Over wat ze gezegd had, waar ze woonde aan het einde van de wereld, wat ze daar buiten aan het doen geweest was, hoe wij indruk op haar gemaakt moeten hebben, hoe haar moeder weer volop in beeld verschenen was, wat ze over ons zou denken, wie de heilige Antonius voor haar was, hoe haar familie eruit zou zien, wat ze zou zeggen over de ontmoeting met ons tegen haar man en kinderen, als ze die had.

In Padua heb ik ook voor haar gebeden bij het graf van Antonius. Ik ben haar nog niet vergeten, ook al heb ik geen foto van haar gemaakt.

Maart

p.s.
De feestdag van de H.Antonius van Padua is ieder jaar op 13 juni; wat zal het dan druk zijn in de grote basiliek van Padua.