De tweede dag toen en nu

De tweede dag voerde destijds door de Ardennen. Tijdens die klim door het Ardeense landschap, viel ons oog op eenhert dat gebiologeerd de verte in leek te kijken. Misschien ook ons kersverse pelgrims in de gaten hebbende. Het beeld fascineerde ons ook. Waarom zou dat hert er niet als een hazewind van door gaan?

Daar moest ik vandaag aan denken toenvwe hier thuis al vier dagen onze eigen damherten kwijt waren. Ze waren uit de wei ontsnapt toen ik vergat de poort te sluiten, na hen gevoerd te hebben. Al die dagen zwierven de herten wel rond het huis. Soms zag ik ze in het bos lopen. Maar er achteraan gaan, zou betekenen dat ik ze alleen maar zou opjagen. Uiteindelijk moesten ze de weg terug naar de eigen wei vinden. Daartoe strooide ik lekkere hertenkorrelvoer en brood,omdat ik wist dat ze dat lekker vinden. 's Ochtends was het voer wel op maar de heren waren weer verdwenen, weer de vrije natuur in. Maar vandaag op de tweede dag van onze tocht destijds -ik was nagenoeg heel de dag thuis, zag ik in de late namiddag de herten weer vlakbij huis. Bij de ingang van de wei was allerlei heerlijks gestrooid. Ik zag ze vanuit het slaapkamerraam schuchter en op hun hoede zijnde voor allerlei onheil steeds dichterbij het voer komen. Op een gegeven moment waren ze alle vier net in de wei. Ik was ze vanuit het huis blijven bespieden en volgen. Toen ik ze alle vier daar in de wei vredig zag vreten van de korrels en het brood, ben ik naar buiten gelopen en heb de poort gesloten.Weer terug de wei in, alsof ze tenslotte toch verlangden naar de vleespoten van Egypte.

Daar aan dat vredige hert op een van de hoogste puntenvan de Ardennen moest ik denken, toen de eigen hertjes de vrijheid kozen voor een dag of vier,vijf.
Het hert in de Ardennen bleek een getrouwe copie te zijn van een echt hert. En het staat er nu ongetwijfeld nog steeds.