Herinnerd geluk
Door: Henk
Blijf op de hoogte en volg Maart en Henk
26 April 2012 | Nederland, Reek
26 april: Racrange – Dimbsthal
De gastvrouw
Hoe zal het met haar zijn, met de boerin uit het plaatsje Dimbsthal in de Elzas en haar chambres d' hotes? Runt ze haar gastenverblijf nog in de boerenhoeve? En… denkt zij nog wel eens aan ons?
Ziet ze ons nog komen op de fiets, de een in't blauw, de ander in't rood? Hoort zij ons roepen in de hal: “Bonsoir! Jemand da?” (Het gebied is tweetalig) Zijn we gebleven in haar herinnering? Flitsen wij als schimmen nog door haar hoofd, wordt ze ons nog ooit gewaar? Denkt ze nog wel eens aan ons, bijvoorbeeld als ze hemden ziet wapperen aan de lijn, gekleurde plastic wasknijpers ziet met fietssokken eraan, bij het zien van twee wielerbroeken met een zeem? Denkt ze dan nog wel eens aan ons, wanneer ze in de avond haastig nog een maal klaarmaakt, ze haar aanrecht bestrooid met bloem en het deeg kneed voor haar Flammenkuchen ( zie recept vorige dag), ze de geur opsnuift van vers gebakken brood? Of wanneer ze after shave ruikt, denkt ze dan nog ooit aan Maart? Denkt ze nog wel eens aan ons, wanneer ze de glazen vult uit een karaf met gekoelde witte wijn, ze in de vroege morgen de haan hoort kraaien en ze op moet staan, ze haar ochtendjas aantrekt? Of bij het ronken van haar centrifuge waarin ze ons wasje heeft gedroogd, wanneer ze in de ochtendzon het erf oploopt en ze de katten roept en hen een kom met melk voorzet?
Ziet ze ons nog wel eens voor zich wanneer zij de bedden verschoont, de kussens schudt in't raam, ze met haar hand over de lakens strijkt, ze de handdoeken vouwt? Denkt ze nog wel eens aan ons wanneer ze zich opmaakt voor de nacht, een bad neemt voor het slapen gaan, ze in de spiegel kijkt en vlug nog met een hand gaat door haar haar? Denkt zij dan nog eens aan ons, of aan Venlo, de enige Nederlandse stad waar ze ooit was en dat wij van plaatsen niet ver daarvan vandaan kwamen? Denkt ze ooit nog eens aan ons? Misschien niet, maar je weet het niet. Het kan zijn of niet, of anders. Zou ze beseffen dat ze zo in onze herinnering is gebleven, althans de mijne, en als ze het zou weten, zou ze dan de dingen doen die boven beschreven staan? Naar alle waarschijnlijkheid waren wij voor haar slechts twee passanten en zijn wij uit haar herinnering verdwenen zoals we in die de ochtend in ons fris gewassen goed bij haar zijn weggefietst?
Hoe zei Kopland het ook alweer?
Het geluk moet zich ergens verborgen houden in onze herinnering en daarom herinneren we het ons.
Henk
De gastvrouw
Hoe zal het met haar zijn, met de boerin uit het plaatsje Dimbsthal in de Elzas en haar chambres d' hotes? Runt ze haar gastenverblijf nog in de boerenhoeve? En… denkt zij nog wel eens aan ons?
Ziet ze ons nog komen op de fiets, de een in't blauw, de ander in't rood? Hoort zij ons roepen in de hal: “Bonsoir! Jemand da?” (Het gebied is tweetalig) Zijn we gebleven in haar herinnering? Flitsen wij als schimmen nog door haar hoofd, wordt ze ons nog ooit gewaar? Denkt ze nog wel eens aan ons, bijvoorbeeld als ze hemden ziet wapperen aan de lijn, gekleurde plastic wasknijpers ziet met fietssokken eraan, bij het zien van twee wielerbroeken met een zeem? Denkt ze dan nog wel eens aan ons, wanneer ze in de avond haastig nog een maal klaarmaakt, ze haar aanrecht bestrooid met bloem en het deeg kneed voor haar Flammenkuchen ( zie recept vorige dag), ze de geur opsnuift van vers gebakken brood? Of wanneer ze after shave ruikt, denkt ze dan nog ooit aan Maart? Denkt ze nog wel eens aan ons, wanneer ze de glazen vult uit een karaf met gekoelde witte wijn, ze in de vroege morgen de haan hoort kraaien en ze op moet staan, ze haar ochtendjas aantrekt? Of bij het ronken van haar centrifuge waarin ze ons wasje heeft gedroogd, wanneer ze in de ochtendzon het erf oploopt en ze de katten roept en hen een kom met melk voorzet?
Ziet ze ons nog wel eens voor zich wanneer zij de bedden verschoont, de kussens schudt in't raam, ze met haar hand over de lakens strijkt, ze de handdoeken vouwt? Denkt ze nog wel eens aan ons wanneer ze zich opmaakt voor de nacht, een bad neemt voor het slapen gaan, ze in de spiegel kijkt en vlug nog met een hand gaat door haar haar? Denkt zij dan nog eens aan ons, of aan Venlo, de enige Nederlandse stad waar ze ooit was en dat wij van plaatsen niet ver daarvan vandaan kwamen? Denkt ze ooit nog eens aan ons? Misschien niet, maar je weet het niet. Het kan zijn of niet, of anders. Zou ze beseffen dat ze zo in onze herinnering is gebleven, althans de mijne, en als ze het zou weten, zou ze dan de dingen doen die boven beschreven staan? Naar alle waarschijnlijkheid waren wij voor haar slechts twee passanten en zijn wij uit haar herinnering verdwenen zoals we in die de ochtend in ons fris gewassen goed bij haar zijn weggefietst?
Hoe zei Kopland het ook alweer?
Het geluk moet zich ergens verborgen houden in onze herinnering en daarom herinneren we het ons.
Henk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
