Herinneringen, 7e dag 27 april 2012

Dag 7, 27 april 2012
Dimbsthal – Chatenois (France

Herinneringen…

Het is nu vijf jaar geleden dat we onderweg waren naar Antonius van Padua. Het is vandaag de zevende dag. (van Dimbsthal naar Chatenois –Frankrijk) Er sindsdien veel gebeurd en is er ook veel veranderd. Als ik naar foto’s van mijzelf uit die tijd kijk, zie ik dat ik veranderd ben. Ik ben in gewicht toegenomen en ik zie ook dat ik nog minder haren heb dan destijds. En ik constateer dat ik in die tijd nog een snor droeg, terwijl ik dacht dat ik al veel langer geen snor meer droeg. Anderzijds is er in mijn beleving nauwelijks iets veranderd. Kijkend naar de foto’s kan ik me bij nagenoeg alle foto’s probleemloos verplaatsen naar die dag van toen. Ik zie het landschap weer voor me en ruik de geuren weer die we onderweg opsnoven.

Ik weet dat herinneringen geen waarheidsgetrouwe registratie zijn van wat we beleefden en zagen. Het geheugen slaat ervaringen op, waarvan ik niet weet waarom juist die ervaringen zich hebben vastgeprent in mijn herinnering. Ik kan me bepaalde situaties tijdens dat fietsen nog goed voor de geest halen: hoe pijn mijn billen deden, hoe moeizaam en pijnlijk een helling bedwongen werd, hoe na een dag fietsen mijn benen steeds pijnlijker werden en hoe de pijn nog erger werd toen bleek dat we nog verder moesten fietsen dan ik dacht en hoopte (zoals die dag dat we 125 kilometer fietsten) Dergelijke pijnlijke herinneringen zijn evolutionair te beschouwen als waarschuwingen om in de toekomst dat soort ervaringen te vermijden. In die zin staat het menselijk geheugen in dienst van zelfbehoud.

Daarnaast heb ik herinneringen die verbonden zijn met bepaalde geuren. De geur van fris groen fluitenkruid op een lange weg kan ik me goed voor de geest halen. Ik ruik het mengsel van boslucht, weelderig wit bloeiend fluitenkruid in combinatie met de droge, in de schaduw gelegen grintweg waar we over fietsten. En ergens verderop, toen we door een klein dorpje in de bergen reden -we fietsten Italië in- rook ik de geur van verse stalmest. Het is een geur die raakt aan mijn vroegste herinneringen. Die geur kan ik me nog steeds voorstellen. En mocht ik die reuk nu ergens opsnuiven dan komen alle associaties die daarbij horen vanzelf en die leiden dan naar vroege herinneringslagen.

Het was tijdens de hele reis een gewoonte van ons om, nadat we een dag gefietst hadden, een slaapplek gevonden hadden, ons in de kamer geïnstalleerd hadden, de dagelijkse was gedaan hadden en ook onszelf opgefrist hadden, onszelf te trakteren op een pilsje. Het heldere schuimende, wat prikkelende vocht smaakte als een godendrank. Ik hoef alleen maar aan de geur te denken en de herinneringen komen als vanzelf: beloning, opgefrist, weer een dag verder van huis en dichter bij ons doel, heerlijk koel en dorstlessend, de avond kan beginnen, terugkijken op de dag, tijd om enkele notities te maken, wat praten, overleggen hoe morgen verder te rijden.
Nu zijn we in Chatenois. Morgen rijden we Zwitserland binnen.

Maart