Vriendschap

Vriendschap

Mijn vriend Gerard is niet meer. Hij was er ook niet meer toen we vijf jaar geleden vertrokken. Hij liep in 1989 samen met zijn lief Elly, zij is er gelukkig nog wel, van St. Oedenrode naar Santiago de Compostella en ook weer terug. Neen, zij maakten er geen half werk van. Het was in de tijd dat internet nog niet echt bestond. We wisselden met de pen geschreven brieven en via veel tussenstations en lange omwegen bereikten we elkaar. De pelgrimstocht bestreek zo'n negen maanden, de tijd die nodig is om mens en misschien ook ander mens te worden.
Ondanks de spaarzame mogelijkheden om met elkaar in contact te komen was de verbondenheid enorm. Vanaf het moment dat zij vertrokken, was ik in beweging. Ik noemde het mijn ‘pelgrimage sur place’. Om innerlijk te veranderen hoef je niet letterlijk op reis te gaan. De weg die beiden aflegden, de avonturen die ze meemaakten, de levensthema's die ze met zich mee droegen en ‘wandelenderwijs’ verwerkten, fascineerden me zeer. Neen. pelgrimeren doe je niet alleen.
Wat me vijf jaar geleden, maar ook nu fascineert, is het aantal mensen dat dit blog volgt, de pageviewers van deze site, links onder in de hoek. Vinden daar ook ‘pelgrimages sur place’ plaats? Het voelt even betekenisvol en dierbaar als het destijds was.

De reis die Maart en ik nu maken is anders dan die van 5 jaar geleden. Toen mochten we fietsen en hadden we vaak geen tijd om te denken, nu hebben we tijd om te denken en hoeven er niet bij te fietsen. En daarbij nog een ding: Je begrijpt de zaken en de betekenis ervan achteraf vaak beter dan op het moment dat ze zich voordoen.

Overigens, wanneer u me op foto's ziet met een bronzen beeldje om dan is dit een beeldje van de heilige Antonius, gedragen door mijn vriend Gerard, die mij het pelgrimeren heeft geleerd en zo met mij is mee gereisd.

28 april 2007. We fietsten van Chatenois naar St. Louis, een voorstad van Basel (Schweiz). We fietsten kilometers door de bossen oostelijk van Mulhouse en langs het Canal du Rhin-Kembs. We sliepen in een hotel met daaronder een grote parkeergarage waar we onze fietsten konden stallen. Vanuit een betoverend landschap kwamen we plots terecht in een surrealistische wereld van grijs beton en raakten we elkaar kwijt.
’ Maart, waar ben je?’ riep ik.
‘Hier!’echode het terug.
We riepen net zolang tot we elkaar op ons stemgeluid weer gevonden hadden.
Ik moet nu denken aan de opluchting toen we elkaar achter een pilaar weer tegenkwamen.
We kennen elkaar al vanaf de tijd dat we jongens waren. We zijn elkaar in de kelders van het leven ook wel eens even kwijt geraakt. Toch vinden we elkaar steeds weer.

Henk