5 mei 2007 en 2012
Door: Maart
Blijf op de hoogte en volg Maart en Henk
05 Mei 2012 | Nederland, Nederweert
Vijftiende dag
Van Sankt Valentino auf der Haide naar Merano (Italie) 5 mei 2007 en 2012 (75 kilometer)
De Reschenpas bedwongen. We reden gisteren het laatste stuk letterlijk in de wolken. Zie bij de foto’s van gisteren, waarvan de laatste foto’s vanuit het hotel genomen zijn. Het Wilhelmus verdween mee in de wolken. Daarna zijn we in ons hotel gaan eten.
Maar vandaag is alles anders. Een nieuwe dag, een nieuw geluid! We zetten de afdaling in.
We vervolgen onze weg. De route leidt ons niet over grote wegen. Vanuit het hotel naar rechts, even de grote weg volgen tot aan de eerste afslag naar rechts. Het is een smalle weg. En het gaat omlaag. Het is heerlijk relaxed fietsen. Alleen opletten dat we niet te snel gaan. We rijden door uiterst kleine stille dorpjes. De tijd lijkt hier stil te staan. We hebben alle tijd om naar de omgeving te kijken, de bergtoppen, de dalen, de smalle grijze wegen, teksten die in het Duits, het Ladinisch en het Italiaans geschreven zijn. We zitten in Süd Tirol. Vanwege de drietaligheid kun je als buitenstaander al opmerken dat het gebied historisch gezien nogal wat strubbelingen gekend zal hebben. Wie heeft macht en wie oefent macht uit? Dat geldt ten dele nog steeds, want een grote groep (vooral Duits - en Ladinisch-taligen) wil zich nog steeds afscheiden van Italie. Het zijn bewegingen die ook in andere delen van Europa streefden/streven naar autonomie: Serven, Basken, Tjechen, Slowaken, Macedoniërs, Albanezen en al die volkeren in de voormalige Sovjet Unie, Walen en Vlamingen…).
Maar wij fietsen door Gods vrije natuur. We weten ons niet gehinderd door welke grens dan ook. We hebben een ander doel voor ogen: flitsend en suizend omlaag naar warmere oorden. We rijden het gebied binnen van alleen maar fruit. Appelbomen, lange rijen appelbomen, appelboomgaarden, zo ver als het oog reikt. We rijden er tussendoor, kilometers aan een stuk met alleen maar toekomstig fruit. De vruchtbeginselen zijn al waar te nemen. Hier zijn de appelbomen al uitgebloeid. We zitten ook zuidelijker. Het is hier warmer en aangenamer. De zon schijnt. Onze jacks kunnen uit en ook de lange broek maakt al gauw plaats voor alleen de fietsbroek. Ergens tussen al die boomgaarden bemerk ik dat mijn achterste fietsband niet meer de hardheid heeft van die ochtend. De eerste keer bandenpech tijdens deze tocht. Henk is nogal handig in het repareren van de achterband. Het wiel eruit, het gaatje opzoeken, plakken, de buitenband er weer om wrikken, het wiel weer vastkoppelen aan de ketting, de band verder oppompen, vuile vettige handen, weer de fiets op, verder, de zon schijnt. Wie doet ons wat? Als we weer de bewoonde wereld bereiken, zullen we stoppen om de handen te wassen, een kop Italiaanse koffie te drinken met gebak erbij en Henk zal een telefonisch interview geven, zoals met het thuisland afgesproken is.
Daarna volgt de tocht tot in de stad Merano. Daar willen we overnachten. Het is wennen: de drukte, auto’s , verkeer, veel mensen, andere geluiden dan die in de natuur, waar we vandaag en een deel van de tocht veel doorheen reden. De stedelijke leefomgeving is toch echt een andere leefomgeving dan het platteland, waar gewoonlijk nog alle ruimte is en je je direct verbonden weet met aarde, lucht en water. Nu weet en realiseer ik me wat bijzonder is aan deze hele fietstocht: direct contact met de natuurlijke en oorspronkelijke elementen. Het is een tocht richting de oorspronkelijke bronnen, waaruit ik als mens leef en besta. Het is soms even raken, soms even zien en gewaar worden waar het in het leven tenslotte om gaat.
Aangekomen in het hotel waar we onze fietsen kunnen stallen in een voormalige autogarage, bemerk ik dat dezelfde achterband niet meer zo hard is. Al weer een gaatje? Voor de tweede keer dan? Inderdaad, op dezelfde plek als de eerste keer verliest de binnenband weer lucht. Opnieuw, maar nu nog preciezer, de buitenband gecontroleerd. Met een pincet weten we een uiterst klein naaldje uit de band te verwijderen; dat was dus de boosdoener. Dat zat er dus de eerste keer ook al.
In de stad eten we ergens wat, en lopen nadien in de avond enigszins verdwaasd door de drukte van de stad. We zijn nog niet in de stad, merken we allebei Met onze emoties zijn we nog in de serene rust en de stilte van de natuur. Maar gauw weer verder, verder over de kleine wegen. Niet alleen grote vierbaanswegen voeren naar het heiligdom. De kleine onopvallende wegen door de stilte, het ruisen van de bomen, het gekwetter van de vogels en de steeds veranderende wolkenpartij en de groeiende stilte in onszelf zijn de wegwijzers geworden voor de juiste weg. We leren de weg steeds beter kennen.
Maart V.
Van Sankt Valentino auf der Haide naar Merano (Italie) 5 mei 2007 en 2012 (75 kilometer)
De Reschenpas bedwongen. We reden gisteren het laatste stuk letterlijk in de wolken. Zie bij de foto’s van gisteren, waarvan de laatste foto’s vanuit het hotel genomen zijn. Het Wilhelmus verdween mee in de wolken. Daarna zijn we in ons hotel gaan eten.
Maar vandaag is alles anders. Een nieuwe dag, een nieuw geluid! We zetten de afdaling in.
We vervolgen onze weg. De route leidt ons niet over grote wegen. Vanuit het hotel naar rechts, even de grote weg volgen tot aan de eerste afslag naar rechts. Het is een smalle weg. En het gaat omlaag. Het is heerlijk relaxed fietsen. Alleen opletten dat we niet te snel gaan. We rijden door uiterst kleine stille dorpjes. De tijd lijkt hier stil te staan. We hebben alle tijd om naar de omgeving te kijken, de bergtoppen, de dalen, de smalle grijze wegen, teksten die in het Duits, het Ladinisch en het Italiaans geschreven zijn. We zitten in Süd Tirol. Vanwege de drietaligheid kun je als buitenstaander al opmerken dat het gebied historisch gezien nogal wat strubbelingen gekend zal hebben. Wie heeft macht en wie oefent macht uit? Dat geldt ten dele nog steeds, want een grote groep (vooral Duits - en Ladinisch-taligen) wil zich nog steeds afscheiden van Italie. Het zijn bewegingen die ook in andere delen van Europa streefden/streven naar autonomie: Serven, Basken, Tjechen, Slowaken, Macedoniërs, Albanezen en al die volkeren in de voormalige Sovjet Unie, Walen en Vlamingen…).
Maar wij fietsen door Gods vrije natuur. We weten ons niet gehinderd door welke grens dan ook. We hebben een ander doel voor ogen: flitsend en suizend omlaag naar warmere oorden. We rijden het gebied binnen van alleen maar fruit. Appelbomen, lange rijen appelbomen, appelboomgaarden, zo ver als het oog reikt. We rijden er tussendoor, kilometers aan een stuk met alleen maar toekomstig fruit. De vruchtbeginselen zijn al waar te nemen. Hier zijn de appelbomen al uitgebloeid. We zitten ook zuidelijker. Het is hier warmer en aangenamer. De zon schijnt. Onze jacks kunnen uit en ook de lange broek maakt al gauw plaats voor alleen de fietsbroek. Ergens tussen al die boomgaarden bemerk ik dat mijn achterste fietsband niet meer de hardheid heeft van die ochtend. De eerste keer bandenpech tijdens deze tocht. Henk is nogal handig in het repareren van de achterband. Het wiel eruit, het gaatje opzoeken, plakken, de buitenband er weer om wrikken, het wiel weer vastkoppelen aan de ketting, de band verder oppompen, vuile vettige handen, weer de fiets op, verder, de zon schijnt. Wie doet ons wat? Als we weer de bewoonde wereld bereiken, zullen we stoppen om de handen te wassen, een kop Italiaanse koffie te drinken met gebak erbij en Henk zal een telefonisch interview geven, zoals met het thuisland afgesproken is.
Daarna volgt de tocht tot in de stad Merano. Daar willen we overnachten. Het is wennen: de drukte, auto’s , verkeer, veel mensen, andere geluiden dan die in de natuur, waar we vandaag en een deel van de tocht veel doorheen reden. De stedelijke leefomgeving is toch echt een andere leefomgeving dan het platteland, waar gewoonlijk nog alle ruimte is en je je direct verbonden weet met aarde, lucht en water. Nu weet en realiseer ik me wat bijzonder is aan deze hele fietstocht: direct contact met de natuurlijke en oorspronkelijke elementen. Het is een tocht richting de oorspronkelijke bronnen, waaruit ik als mens leef en besta. Het is soms even raken, soms even zien en gewaar worden waar het in het leven tenslotte om gaat.
Aangekomen in het hotel waar we onze fietsen kunnen stallen in een voormalige autogarage, bemerk ik dat dezelfde achterband niet meer zo hard is. Al weer een gaatje? Voor de tweede keer dan? Inderdaad, op dezelfde plek als de eerste keer verliest de binnenband weer lucht. Opnieuw, maar nu nog preciezer, de buitenband gecontroleerd. Met een pincet weten we een uiterst klein naaldje uit de band te verwijderen; dat was dus de boosdoener. Dat zat er dus de eerste keer ook al.
In de stad eten we ergens wat, en lopen nadien in de avond enigszins verdwaasd door de drukte van de stad. We zijn nog niet in de stad, merken we allebei Met onze emoties zijn we nog in de serene rust en de stilte van de natuur. Maar gauw weer verder, verder over de kleine wegen. Niet alleen grote vierbaanswegen voeren naar het heiligdom. De kleine onopvallende wegen door de stilte, het ruisen van de bomen, het gekwetter van de vogels en de steeds veranderende wolkenpartij en de groeiende stilte in onszelf zijn de wegwijzers geworden voor de juiste weg. We leren de weg steeds beter kennen.
Maart V.
-
06 Mei 2012 - 12:14
Ger En Erwin:
Wat een heerlijke beleving.
De rust die de foto's uitstralen. Heerlijk genieten van de natuur om je heen. Zal bij tijd en wijle toch wel buffelen zijn, door het weer en de bergen; maar toch. Beloningen alom.
Succes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
