De zeventiende dag fietsen, 7 mei 2007 en 2012

Dag 17, 7 mei 2007 en 2012
Lavis naar Grigno (Italie) 92 kilometer gefietst

Het vlakke land hebben we nog niet bereikt. We hoeven maar rechts en links van ons te kijken en we zien besneeuwde bergtoppen. Uiteindelijk zullen we vandaag zelfs nog stijgen. Van 235 meter boven zeeniveau klimmen we geleidelijk naar 263 meter. Er was een klim bij van 17%. Dorpelingen vertelden ons, toen we de weg vroegen, dat die weg niet te fietsen is. Gewoon te steil. We geloven het niet. Bovendien vertelt het fietsboekje van Reitsma dat die weg toch de juiste route is. Een deel van de weg is inderdaad niet te fietsen. We duwen onze fiets inclusief onze bagage in de hitte van de middag omhoog. Het lijkt haast een sisyfusarbeid. Na die haast niet te nemen bult in het landschap rijden we daarna het grootste deel van de dag langs de rivier de Brenta. Het laatste deel van de rivier werd in de zestiende eeuw gekanaliseerd. Wij fietsen langs het niet gekanaliseerde deel van de rivier. We fietsen rustig door. We weten dat het doel van de reis steeds dichterbij komt. Dat stemt ook weemoedig. Want als het einde in zicht komt, zal spoedig alles voorbij zijn wat zo eigen is aan het fietsen.

Dag in dag uit fietsen zorgt ervoor dat dopamine en endorphine worden aangemaakt. Deze stofjes bezorgen je een gelukzalig gevoel. Zo zou je je altijd willen voelen. Dat enigszins eufore gevoel maakt het leven lichter en laat je de werkelijkheid ervaren vanuit een positieve invalshoek. Fietsen om het fietsen zelf. De weg voert verder en je fietst lichter. Ballast laat je al fietsend achter je . Het gaat steeds meer om het hier en nu. Wat is hier te doen? Welke route nemen we? Pedalen die rondgaan.

We gebruiken twee routes die naar Rome leiden. Het eerste deel van de reis hanteerden we het boekje van Benjaminse ‘Onbegrensd fietsen van Amsterdam naar Rome’. Omdat we de route via de Arlbergpas volgden, zijn we in Zwitserland de al door velen voor ons gereden route van Reitsma gaan volgen. Die leidt ook naar Rome. Beide routes passeren niet Padua. Op een gegeven moment zijn we daarom alleen via de wegenkaart gaan rijden, omdat ons eindstation Padua is en niet Rome. Eenmaal tot hier gekomen zou ik het liefst verder hebben gefietst, verder richting zuiden, verder naar Rome zelf. Fietsen kost steeds minder moeite. Het fietsritme is in mijn systeem gaan zitten. Juist deze week in 2012 fietsen twee collega’s tot in Rome. Zij fietsen de hele route in verschillende jaaretappes; dit jaar van Bologna naar Rome. En terug naar Bologna, omdat ze in Bologna de auto hebben staan, die hun na hun fietstocht weer terug naar Nederland moet brengen.

In de ochtend hebben we in het hotel waar we overnachtten ook meestal onze lunch kunnen maken (Henk schreef er al eerder over) van het overschot dat op tafel stond. Ergens onderweg stopten we dan langs de kant van de weg en genoten van onze lunch. Een enkele keer deden we in de ochtend inkopen voor onderweg. Dat was gewoonlijk yoghurt en vers fruit. Natuurlijk zorgden we ervoor dat we iedere dag bananen hadden. Die zijn prima voor onderweg, omdat ze genoeg voedingsstoffen (koolhydraten) bevatten om de hongerklop voor te zijn. Regelmatig eten is onderweg echt belangrijk ent steeds water blijven drinken; onze twee waterflessen vulden we iedere ochtend en onderweg moesten we die vaak nog bijvullen. Als je eenmaal zover gekomen bent dat je honger voelt dan ben je te laat. Dan raak je gauw uitgeput, Je moet de honger voor zijn door regelmatig te blijven eten en ’s ochtends een stevig ontbijtfundament te leggen.
In Italie is een pastagerecht gewoonlijk geen probleem. Vaak namen we ’s avonds zo’n gerecht, ook weer vanwege de verbruikte koolhydraten overdag. Pasta is een prima voedende maaltijd voor een langeafstandsfietser.

Lekker vind ik bijvoorbeeld spaghetti carbonare. Ik maak het thuis ook vaker klaar. Ik kreeg het recept ooit van iemand die jaren in Italië woonde; echt origineel en gemakkelijk om zelf klaar te maken.


Recept: Spaghetti carbonare (voor 4 personen)
• 400 gram spaghetti
• 5 cl olijfolie
• 250 gram pancetta (of mager ontbijtspek)
• 5 eidooiers
• 0,1 liter volle melk
• 200 gram geraspte Parmezaanse kaas of pecorino
• 1 teentje knoflook
• 1 sjalotje
• vers gemalen, zwarte peper
• zout
• 1 bosje peterselie, fijngehakt
Bereidingswijze;
Snijd het spek in kleine blokjes. Maak de knoflook en het uitje schoon en snipper ze ragfijn. Verhit de helft van de olijfolie in een pan en bak hierin de ui, de knoflook en het spek.
Klop de eierdooiers los in een kom. Voeg de melk toe, 100 gram Parmezaanse kaas, veel peper en wat zout en klop alles goed door tot een gladde massa. Voeg dan de gehakte peterselie toe.
Kook de spaghetti al dente. Giet hem af in een vergiet en doe hem terug in de warme pan. Roer de rest van de olijfolie door de pasta om plakken tegen te gaan. Meng het spek en het eimengsel onder de pasta. Verwarm de pasta nog even op een laag vuurtje, gedurende maximaal 1 à 2 minuten, schep regelmatig om. Serveer in diepe, voorverwarmde borden. Zet de rest van de Parmezaanse kaas op tafel om over de pasta te strooien.
We overnachten vannacht in Grigno (een dorp in de provincie Trente, dat nog niet eens 2500 inwoners telt). Nog maar één dag fietsen en we zijn in Padua. Zó snel gaat het dus. In 18 dagen fietsen we zonder buitensporige inspanning van de Sint Gerardus-Majellakerk in Nederweert-eind (ons beider geboorteplaats) naar Antonius van Padua. We hebben nog niet eens één rustdag genomen, ofschoon we die wel ingepland hadden. Zo verslavend is fietsen! En wij doen het tot en met deze dag pas 17 dagen. Zo wil ik eeuwig fietsen, omdat je ernaar verlangt weer eerst het dagelijks fietsritueel uit te voeren, dan de kilometerteller en de hartslagmeter in te stellen en te gaan fietsen: endorfine en dopamine. Onderweg ergens stoppen we om wat te eten voordat het hongergevoel begint op te spelen. Rustig eten, wat drinken (meestal alleen maar water uit onze fietsfles). Wat rondkijken, ieder op zijn eigen manier. We praten nauwelijks. Wat is er (nog) te zeggen? Soms maken we een foto. Dan even plassen; het is iedere keer een hele heisa om de fietsbroek naar beneden te sjorren om dan pas te kunnen plassen. Trouwens we merken dat plassen overdag niet zo veel hoeft, ondanks de hoeveelheden water die we drinken. Je verdampt tijdens het fietsen al veel door gestaag door te blijven fietsen en doordat het zonnetje weldadig schijnt.
Onze ledematen die blootgesteld zijn aan de zon tijdens deze tocht hebben echt een andere kleur dan de huid van de rest van het lichaam. We zien de contrasten tussen zon en geen zon heel scherp.

Zal Antonius op ons wachten in de basiliek? Ik was er nog nooit. Ik weet niet wat ik verwachten kan. Hoe zal het er zijn, maar vooral hoe zal het voelen als we het bord Padua voor ons zien staan? Zullen we een foto maken bij het plaatsnaambord om te kunnen getuigen dat wij Padua per fiets bereikten? Het voelt nu nog onwennig. Ik weet niet hoe de rit morgen zijn zal. De laatste, of is het de voorlopige laatste, vanwege Antonius, Henk, het fietsen en het gelukzalige gevoel dat pas komt opzetten na heel wat kilometers dag in dag uit gefietst te hebben?
Als ik in de toekomst kijken kon… Tja…

Maart V.